به گزارش خبرگزاری حوزه، بی شک محبت ورزیدن یکی از مهم ترین و زیباترین تعالیم اخلاقی است که در این خصوص حضرت ختمی مرتبت محمد مصطفی(ص) والاترین الگوی بشری در همه دوران های تاریخ انسانیت به شمار می روند، چه آن که در قرآن کریم نیز خدای متعال از مقام و منزلت ایشان با عنوان "خُلق عظیم" یاد می فرمایند.

حضرت نه تنها نسبت به اصحاب و یاران و نزدیکان خویش بلکه نسبت به همه مردم حتی کودکان و غریبه ها ، خصلت مهرورزی آمیخته با اخلاق حسنه خویش را به منصه ظهور می رساندند و این گونه بود که ایشان در طول 23 سال دوران رسالت توانستند قلوب امت را شیفته این راه و مکتب نورانی کنند.

در قرآن مجید در همین باره آمده است: "و ما ارسلناک الّا رحمةً للعالمین" یعنی ما تو را جز رحمتی برای جهانیان نفرستادیم که تأویل و تفسیر دقیق این آیه نورانی را شاید ما نتوانیم به معنای کامل و حقیقت امر انجام دهیم و لذا باید حضرات معصومین(ع) ما را در این خصوص روشن و آگاه سازند.

به همین خاطر است که امام صادق(ع) در بیان ضرورت الگوگیری از پیامبراکرم(ص) می فرمایند:" دوست ندارم مسلمانی بمیرد، مگر این که تمام آداب و سنت های رسول خدا(ص)، را ولو برای یک بار انجام دهد."

محبت و مهرورزی و اخلاق حسنه و کریمانه حضرت رسول(ص) البته در عرصه ها و ابعاد گوناگون قابل توجه و بررسی است به طوری که نه فقط دوستان و یاران و نزدیکان و اهل ایمان ، بلکه حتی مخالفان ایشان و اهل کفر و شرک نیز از این اخلاق والا بهره مند می شدند؛ دقیقاً به همین خاطر است که در آیه چهارم سوره مبارکه قلم خطاب به پیامبر آمده است: " إِنَّكَ لَعَلى‌ خُلُقٍ عَظِيمٍ"

اساساً یکی از راز و رمزهای توفیق رسول الله(ص) چه در امر کلی هدایت مردم و چه به خصوص در تمشیت امور و به ویژه در بحث حکومت داری، عشق ورزی به مردم و برخورد با آن ها از منظر اخلاق حسنه بوده است چه آن که غیر از این اگر بود ، ایشان نمی توانست در شرایط و حال و هوای آن روز منطقه حجاز به موفقیت آن چنانی برسد.

سیدالشهدا(ع) به نقل از پدر بزرگوارشان امیرالمومنین (ع) می فرمایند: "پیامبر(ص) در برخورد با دیگران همیشه مهربان، خوش رو و خندان بود و هرگز بی رحم، پرخاش گر و اهل تملّق نبود، به طوری که هیچ کس از ایشان مأیوس نمی شد و هرکس به در خانه او می آمد، نااُمید برنمی گشت"

یکی از عادات بد عربِ جاهلی بر اساس منابع تاریخی که در دست ماست، این بوده که معمولاً چندان اهل محبت آمیز با کودکان نبودند و حتی این مساله را نوعی ضعف برای خود تلقی می کردند.

همان طور که می دانیم نگرش آن ها قبل از اسلام به بحث دختران نیز بسیار خشن و بی رحمانه بوده به طوری که بسیاری از آن ها دختران خود را زنده به گور می کردند.

کلام و گفتار و سیره پیامبر(ص) دقیقاً عکس این موضوع بود و در تاریخ اسلام، ده ها مورد روایت و حدیث راجع به برخورد پیامبر با کودکان بر اساس محبت و صمیمیت وجود دارد از جمله آن که وقتی کودکانی را برای دعا یا نام گذاری خدمت ایشان می آوردند، اطفال گاهی اوقات بر اساس عادت کودکانه و حالت غریزی خود، لباس پیامبر را نجس می کردند اما ایشان اطرافیان را از لحن عتاب آلود بازداشته و تاکید می کردند که بگذارید بچه راحت باشد.

در مسایل فردی و شخصی آن چیزی که مرتبط به شخص پیامبر(ص) می شد، ایشان بسیار نرم خو و ملایم بودند و اساساً گذشت های بزرگ و تاریخی ایشان یکی از علت های موفقیت حضرت در به سرانجام رساندن رسالت الهی بوده است، هر چند که نباید از نظر دور داشت که پیامبر در مسایل اصولی و عمومی آن جا که حریم قانون و مصالح امت مطرح بود، صلابت لازم را به خرج داده و در این موارد اهل گذشت نبودند.

۳۱۳/۸